Meselâ Hüsnü Dikeçligil, Türkiye’nin “pür İslâm dinine dönüş” istiklâline ihtiyacı olduğunu söylüyordu. Böylece “İslâm’ın nuru” yine arşı saracaktı. Başka bir yazar Dikeçligil’den biraz daha ileri gidecekti. Esasen onun Atsız’ın dergilerinde sıkça işlenen milliyetçiliği yanlış yorumladığını bile söylemek mümkündü. Kemâl Vehbi Gül adlı yazara göre Türkçülük, Türk milliyetçiliğiydi. Türk milliyetçiliğinin ana hedefiyse İslâm’ın birleştirici bağıyla kenetlenerek Türkiye’yi ayağa kaldırmaktı. Fakat burada yazarın biraz, bilinen Türkçü çizginin dışına çıktığını söylemek yanlış olmayacaktır. Zira o, Gökalp’ın “çok derinlere inen ve gerçekliği şüpheli, menşeî Türkçülüğünden tereddüt” ediyordu. Fakat yazarın bir yanlış bilgi kurbanı olduğu anlaşılıyor. Gökalp’ın “tereddüt verici menşeî
Türkçülüğünün” İslâm’ı umursamadığını kanıtlamak için kullandığı şiir apaçık Hüseyinzâde Ali Bey’in “Turan” adlı manzumesiydi. Gül bu şiiri alıntılayarak orada Türklerle Macarları İncil ve Kur’an’ın ayıramayacağının yazılmış olmasını Gökalp’ın İslâm’a önem vermemesi şeklinde yorumlamıştı. Aslında yazarın değinmek istediği
nokta İslâm’ın Türk milleti için bir “çimento” olduğuydu. Fakat yanlış bir yol izlemişti.
Atsız’ın daha önceki ve daha sonraki dergilerinde yazmış ve yazacak olan Nejdet Sançar, İsmet Türmtürk, Fethi
Tevetoğlu, İsmail Hakkı Yılanlıoğlu, Arif Nihat Asya, Hikmet Tanyu, Zeki Sofuoğlu, Refet Körüklü, Hocaoğlu Selâhattin Ertürk, Hayranî Ilgar, Basri Gocul, Fahrettin Kırzıoğlu gibi yazarlar Orkun (1962-1964)’da yazıyordu. Bunların haricinde Alparslan Türkeş, Muzaffer Özdağ, Rifat Baykal, Galip Erdem, Yavuz Bülent Bâkiler, Abdürrahim Karakoç, Mehmet Akif İnan, Namık Kemal Zeybek, Köksal Toptan, Kemâl Vehbi Gül, Sadi Somuncuoğlu, İlhan Egemen Darendelioğlu, Aclan Sayılgan, Osman Yüksel Serdengeçti de derginin yazarları arasındaydı. Ayrıca Orkun (1962- 1964)’da, derginin partiler üstü olduğu ve böyle kalacağı belirtilmiş olsa da, çok
sayıda siyasetçinin yazdığı görülmektedir